“Zijn jullie boeren onderling concurrenten van elkaar of toch collega’s?” vraagt een moeder op het schoolplein.

“Hoezo concurrenten?” Vraag ik terug.

“Jullie produceren toch allemaal melk, dan ben je toch elkaars concurrent?”

Daarin blijkt de agrarische sector toch ook weer bijzonder. Wij boeren beschouwen elkaar allemaal als collega’s. We willen graag leren van elkaar om verder te komen, om beter te worden. Zo leven ook heel veel boeren nu mee met Juweeltje. Ik krijg veel privé berichten met tips die bij anderen boeren hebben gewerkt. Heel fijn! Het meeste heb ik al geprobeerd, maar haar aan het eten krijgen is echt een ding.

Gistermiddag was ik met een collega aan het appen, wat ik allemaal al geprobeerd had. Ik vertelde dat ik eigenlijk van een gezonde koe een herkauwbolus zou moeten zien te verkrijgen, waar de goeie pens bacteriën in zitten die Juweeltje nu nodig heeft. Dat is een lastige opgave, want een koe spuugt zo’n brok niet zomaar uit. “Slachthuis” werd er geopperd. Dat is een goeie tip! Ik heb direct naar onze veehandelaar gebeld, die hele korte lijntjes heeft met het voor ons dichtstbijzijnde slachthuis. Ik kon niet de volgende dag pas terecht, maar ik mocht direct in de auto stappen. Met een emmer halfvol pens materiaal van een geslachte koe, stond ik 3 kwartier later weer bij Juweel. Wat een boer niet kent, vreet hij niet. Een gezegde dat niet alleen voor boeren geldt; koeien zijn net zo eenkennig. Ik ben een half uur bezig geweest om het spul in haar bek te krijgen, maar ze hield haar tong stijf tegen haar gehemelte gedrukt en wilde echt niks. Wat er even in leek te blijven, spuugde ze later toch weer uit. Dat wel! Dat was eigenlijk het eerste moment dat ze tegenstribbelde. Toen dat dus ook niet meer lukte, wist ik dat ik echt alles gedaan heb wat ik kon. Stel dat ik haar uiteindelijk wel aan het eten zou krijgen, dan komt er ook nog een lange weg van herstel om weer de oude Juweel te worden. Zou ze überhaupt nog wel in de benen kunnen komen? Ik heb een poosje bij haar gezeten en dan ineens komt er een gevoel over je, dat je weet wat je doen moet. Ik heb de veearts gebeld en gevraagd of ze ondanks dat het geen “werktijd” meer was, wel die avond nog wilde komen. Geen probleem. Ze moest eerst nog spreekuur draaien en zou daarna komen. Ik heb de veehandelaar en de fokker van Juweeltje op de hoogte gesteld. Ruim 7 jaar lang hebben we samen de belevenissen van Juweeltje gevolgd, gehoopt op vaarskalfjes en daarmee een nieuwe koefamilie op het bedrijf. Helaas kwamen er steeds maar stierkalfjes. Hoe eigenzinnig ze was, de stille kracht tussen alle koeien. Nooit was ze ziek, altijd van 1 inseminatie drachtig. Hoewel ze op papier een score kreeg als “onder gemiddeld” wilden wij juist heel graag een stal vol Juweeltjes. Papier en praktijk zitten niet altijd op dezelfde golflengte.
De veearts komt het erf op gereden.

“Wil het niet meer?”

“Nee”

Stil lopen we naar de kalverstal. Vroeger wilde ik altijd veearts worden, ik sta altijd met m’n snufferd vooraan mee te kijken als er bijvoorbeeld een operatie is. Alle spuiten die Juweeltje in haar leven ooit heeft gehad, heb ik volgens mij zelf toegediend. Daarom wil ik deze laatste spuit ook graag zelf toedienen. Ik geef Juweel een laatste aai over haar bol, zeg dat ze mag gaan, dat het goed is en dien de spuit toe… Juweeltje is niet meer…

We lopen de stal uit en zien buiten de fokker van Juweeltje met zijn zoon achter de poort staan. “We moesten even komen, dat voelde goed”. Samen gaan we bij jonge Juweeltje kijken. “Dezelfde zwarte vlek om haar oog” en met een glimlach kijken we even hoe het kleintje samen met een paar andere kalfjes tevreden in het grote strohok liggen. We zeggen niks, want we weten allemaal hoe het voelt als je afscheid moet nemen van je dieren. Dit gebaar van de fokker, de vele adviezen die we hebben gekregen van andere boeren, zelfs de slachter die hoopt dat Juweeltje het redt, maakt dat wij boeren met elkaar meeleven en hopen dat onze dieren en onszelf dit soort pijn en verdriet zo veel mogelijk bespaard blijft.

Juweeltje is helaas niet meer… Wat gaan we ons best doen om Juweeltje 3 goed op te voeden en hopen dat zij voor nog vele generaties Juweeltjes mag gaan zorgen.